We leren kinderen fietsen door ze eindeloos te overladen met complimenten met iedere meter die ze zonder te vallen maken en benoemen de fouten zo min mogelijk. Ook als het kind toch is gevallen poetsen we de tranen weg, wrijven we de knie schoon en moedigen we het kind aan door zijn dapperheid te prijzen.

Vreemd genoeg zijn we geneigd dat bij volwassenen anders te doen. “Als je niets hoort, gaat het goed” was een standaard uitdrukking van menige chef. Maar als je iets fout doet leggen we het graag uitgebreid uit.

Juist belonen en complimenten maken dat we de motivatie optimaal houden en we dus zin hebben om verder te leren. In dit verder zinloze filmpje vind ik het mooi dat de hond zo blij is als zijn baasje gaat juichen.